یادداشت رستاخیز: فریبا کلاهی

چه کسی می خواهد
من و تو ما نشویم
خانه اش ویران باد !
من اگر ما نشوم، تنهایم
تو اگر ما نشوی،- خویشتنی

آزادی می تواند یک خیابان در تهران،یک مجسمه درواشنگنتن یا سیگاری در حال سوختن باشد.

آزادی می تواند، انتخاب در رفتن یا ماندن باشد، رفتن به کجا؟ ماندن در کدامین نقطه؟

به هر سو که می نگرم جز نارفیقی و رکاکت انتخاباتی نمی بینم ،چهره شهر همان قدر زشت شده است که برخی نامزدهای انتخاباتی زشت خو و زشت کردارند.

می خرند،فردای سرزمینی را که فروشندگان به قرمه و جوجه می فروشند،مفت!!

خسته ام از شهری که مانند کویر ترک برداشته از تشنگی رفاقت و صلاح و صداقت. این سفره ی شبهه ناک را با کدام دستمزد حلال می توان گشود که برون دادش بنرهای چند ده متری بر بالای تیرهای مخابرات و راه اندازی کارناوال است و کاغذ دیواری کردن شهر، به چهره های زشتی که با زور خود را به اندیشه مردم تحمیل می کنند.

آزادی کجاست؟ آزادی انتخاب ؟ کدامین تاکسی دربستی مرا به کوچه ی آزادی اندیشه خواهد برد؟ به سلامت روان؟ فرصت انتخاب را کدامین نجات دهنده به من هدیه خواهد د اد ؟

پریشانی نمی خواهم ،به دنبال فرصت سبزی هستم که از آن دریغ شده ام . آری! یک رای هم اهمیت دارد،پس چرا رای خودرا جیفه ی دنیا تقدیم کسانی کنم که پول و زور، تنها هنر ارتباطاتی ایشان است ؟

این شهر و قانون نانوشته انتخاباتی اش اصلاح می خواهد  ، نماینده ی صادق می خواهد ، بیایید اصلاحات را از خودمان شروع کنیم .

از شیوه رای دادنمان. از نحوه انتخاب کردنمان . بیایید به شکم هایمان سنگ ببندیم و گرد بخوابیم ، دل کباب شده و جگر سوخته را لای نان مفت نگذاریم ،مدیون فردای خود و فرزندانمان نباشیم .

اصلاحات را از خودمان شروع کنیم ،صادق باشیم .

"هیچ نامزدی ،نامردی نمی کند اگر صادق باشد. "راه در جهان یکی است و آن راه راستی است .در صراط المستقیم ای دل کسی گمراه نیست .زیراین گنبد فیروزه ای جوانه بزن ، سبز باش .من اگر برخیزم ،تواگر برخیزی ،همه بر می خیزند.

فریبا کلاهی

ا